Pierwsi menonici na północne tereny Rzeczypospolitej przybyli w poł. XVI wieku. Było to idealne miejsce ucieczek przed prześladowaniami religijnymi. W Dolinie Wisły pojawili się w drugiej połowie XVI wieku. Przynieśli ze sobą znajomość odzyskiwania ziemi uprawnej z terenów bagiennych i podmokłych wymagających zabiegów melioracyjnych, wysoką kulturę rolną i nowy sposób kształtowania zagrody. Przyczynili się w wielkim stopniu do powstania specyficznego krajobrazu kulturowego, a także architektury – domów modlitwy a przede wszystkim drewnianych zagród. Najpopularniejszym typem wsi na Nizinie Sartowicko – Nowskiej była rzędówka bagienna. Jej cechą charakterystyczną było usytuowanie przy drodze rzędu zagród, od których rozciągają się wzdłuż całej niziny podłużne pasy pól, poprzecinane rowami odwadniającymi. Jest to charakterystyczne dla większości miejscowości na tym obszarze, tych założonych przez osadników po poł. XVI w. oraz wcześniejszych, które uległy ponownemu zasiedleniu i przeobrażeniu. Typ zabudową po jednej stronie drogi prowadzącej wzdłuż wału przeciwpowodziowego charakterystyczny jest dla wsi położonych wzdłuż Wisły w południowej części Niziny. Są to miejscowości od Wielkiego Stwolna aż do Wielkiego Lubienia. Cechą charakterystyczną zagrody holenderskiej jest ścisłe powiązanie budynku mieszkalnego z budynkami gospodarczymi, często pod wspólnym dachem, z możliwością wykorzystania poddasza na cele magazynowe. Na terenie gminy Dragacz można spotkać dwa rodzaje budynków. Pierwszy typ to tzw. „Langhof”, gdzie część mieszkalna i gospodarczanakryta jest wspólnym dachem. Ten klasyczny typ zagrody olęderskiej możemy spotkać w Wielkim Stwolnie, Wielkim Lubieniu i w Wielkim Zajączkowie. Drugi rodzaj, tzw. „Winkelhof” charakteryzuje się tym, że oba budynki, mieszkalny i gospodarczy, załamują się w kształcie litery „L”.
